LEESTIP
HET BOEK
KNARSEND GRIND
de gevolgen van niet-aangeboren hersenletsel
Een man. Een vrouw. Een breindefect.
Knarsend grind is een persoonlijk verhaal over het revalidatieproces na een hersenbloeding.
In een bizar decor van zorginstellingen, musea en dierentuinen gaat een vrouw op zoek naar de nieuwe identiteit van haar man.
De pijn van een gereduceerd leven, raak neergezet in beeldende observaties van mensen en gebeurtenissen.
Auteur Gabriëlle Berning
Uitgeverij De Graaff
ISBN 978-94-93127-00-5
136 pag. / € 18,99
RECENSIE
Verschenen in TPO De Praktijk, een uitgave van NGH (Nederlands Huisartsen Genootschap).
Oktober 2019. Tekst: Esther Bood
Lees hier de recensie.
OP 1 IN ROELANTS BOEKEN TOP 10
REVIEW
Mooie beschrijvingen van levend verlies
Dit boek is een intiem inkijkje in het leven van de schrijfster dat rigoureus is veranderd door de hersenbloeding van haar man.
Maar het bevat zoveel meer thema’s: levend verlies, rouw, acceptatie, overleven, persoonlijke groei en boven jezelf uitstijgen op momenten en manieren waarvan je nooit had gedacht dat je het kon. Niet alleen voor mensen die een CVA hebben gehad maar vooral ook voor de nabestaanden en betrokkenen. En voor alle andere mensen met levend verlies door ziekte en beperkingen. Een prachtige schets van een zoektocht naar een nieuwe balans en kijk op het leven vinden. Geweldig hoe met een scherpe blik, prachtige proza en subtiele humor dit zoekproces wordt neergezet door de schrijfster.
NPO RADIO 1
Op maandagochtend 24 juni 2019 was Gabriëlle Berning te gast bij Nos Radio 1 Journaal. Ze werd geinterviewd door presentator Jurgen van den Berg over haar boek Knarsend grind.
‘Haar man kreeg een hersenbloeding. En toen veranderde alles. Gabriëlle Berning schreef er een boek over: Knarsend grind, dat vandaag in de boekhandel ligt.’
BEELD
Het diploma van de Fotovakschool in mijn ladekast.
Dit is het bewijs: ik heb ogen.
Nu nog een pakkende visie en een verslag van hoe het allemaal zo gekomen is.
Misschien wel door de jonkies van poes Felix, die niet altijd zo klein zouden blijven.
‘Mag ik een fototoestel, mama?’
Soms ben ik erbij, als een beeld ontstaat.
In een fractie van een seconde of geleidelijk.
Dringend om aandacht vraagt.
Blijft roepen tot de knop is ingedrukt.
Ik wil iets laten zien.
En een lange neus maken naar de tijd.
Een zeepbel tussen twee stokken en een touw.
Zo’n grote, die alles door het dunne venster heen laat bibberen in regenboogkleuren.
Groeit en groeit.
Betovert.
Weer uiteenspat.
Maar toch een spoortje achterlaat.
Soms ben ik erbij, als een verhaal ontstaat.
Groeit en groeit.
Betovert.
Dringend om aandacht vraagt.
‘Schrijf! Schrijf!’ lijkt het te roepen.
En dat heb ik gedaan.
