Vrij werk
De receptionist grijnst, als ik met fotokoffer en statief uit het piepende liftje stap.
Hij vraagt wat de plannen zijn. Vaagjes wijs ik naar links. Hij waarschuwt dat het op dit tijdstip niet veilig is in de buurt van Gare de l’Est en somt een reeks onverstaanbare misdaden op.
Ik zeg dat een reportagefotograaf zich ook moet kunnen handhaven in risicogebieden.
Achter de grote boulevard is het donker. De stoeptegels zijn gebarsten. Het hek is mooi en de bank verweerd. Wat moe van mijn eigen clichés dwaal ik rond, totdat ik plotseling word geraakt door een beeld van ongekende magie. Zomaar, om de hoek, verborgen achter een muur met vuilniszakken.
Ik stel alles in. Net op tijd! Terwijl de geur van mannenplas mijn neus teistert, voltrekt zich de meest enerverende gebeurtenis van die avond. Bovenaan de trap van licht verschijnt een persoon. Hij blijft even staan voor de glanzende treden, alsof de beslissing onomkeerbaar is. Dan pakt hij de leuning vast en verdwijnt voorgoed in de lange sluitertijd.
Tevreden loop ik terug naar mijn hotel. Het is stil op straat.
“To me photography must suggest, not insist or explain.”Brassaï