Reportage
In Millingen aan de Rijn klonk twaalf keer per dag de toeter van de scheepswerf.
Sinds 1837 is de grond er vruchtbaar door het zweet van honderden arbeiders, die al vroeg bij de deur van hun krappe dijkhuisjes werden uitgezwaaid door een struise vrouw en een rij koters, zoals je wel ziet in sociaal bewogen drama’s.
Velen waren zo slechthorend dat meneer pastoor, om zijn beroepsgeheim te kunnen handhaven, extra dikke wanden liet zetten in de biechtstoel.
De zaken gingen goed.
Dit zijn de nadagen. In loods 10 staart een karkas me aan. Ik probeer in beelden de geur te vangen van vuur op staal en het schuivende geluid van meterslange platen, die door de mannen als velletjes papier op elkaar worden gelegd.
Ze hebben het lang volgehouden. Ondanks de economische malaise bleef op de hoogste hijskraan de kerstster branden, totdat in de krant berichten verschenen met uitdrukkingen als het hoofd boven water houden en het tij keren.
In 2014 is de scheepswerf van Bodewes voorgoed gesloten.
“The beauty of the past belongs to the past.”Margaret Bourke-White