Het was eigenlijk niet de bedoeling ook maar een woord te wijden aan het voetbalkampioenschap, hoe schokkend ook de in oranje plastic verpakte boomstammen hier om de hoek.
Niks mis met de sport, maar de eerste persoon meervoud staat me tegen.
Wij gaan winnen.
Wij gaan naar Afghanistan.
Wij hebben het niet geweten.
Het was dus niet de bedoeling erover te beginnen, maar toen ik vanmiddag bij tante een gaspit aan het schuren was, overviel mij een vreemde realiteitsinversie. Haar Duitse buurman stormde binnen met een oranje pet op. Hij posteerde zich bij de keukentafel en stak van wal:
‘De Hollèndiesje Mansjaft is niet koet.’
Het stukje prei leek wel in de pit gebrand.
‘Ein trainer die sain beste spits thoislaat is stom.’
Er moest een staalspons aan te pas komen. En de kracht van vergeven en doorgaan. Dat zoiets toch nog zo hardnekkig kon zijn. Eén onverhoedse beweging en het had zich door splitsing vermenigvuldigd. Maar de kop was eraf.
Terwijl buurman steeds meer op drift raakte, schuurde ik verwoed het ongerief weg en spoelde de pit na met lauw sop.
‘De Hollèndiesje gras is niet koet.’
Er zijn ergere jaartallen dan 1974, waarover oude verslaggevers het nog weleens hebben tijdens laatste minuten. Dat hele gedoe moet trouwens ook maar eens afgelopen zijn!
‘Aber het Deutsche gras is koet,’ besloot buurman.
De stofzuiger was van het nieuwste type met een sublieme zuigkracht. Ik zette ‘m op 1600.
Erna koffie. En een koekje van tante. Maar eigenlijk verdiende ik een strafschop.