Reportage
Een fotoproject over de vier seizoenen in een botanische tuin.
Hortus Arcadië. Een mooie naam!
Ik zit onder de grote parasol op het terras. De serveerster zet een glas rooibosthee voor me neer. Als ik zeg het jammer te vinden dat de tuin nu Hortus Nijmegen heet, kijkt ze peinzend naar de vaas met zoet geurende veldbloemen en zegt:
‘Niemand weet wat Arcadië is.’
De hortus is tussen 1969 en 1971 aangelegd door biologen van de Radboud Universiteit.
Bijna vijftig jaar later hebben de landschapjes, afhankelijk van giften en de passie van liefhebbers, veel stadia van verwildering en cultivatie doorlopen.
Elke biotoop trekt zijn eigen soorten aan. Lunchwandelaars die hun werk niet kunnen loslaten bloeien op van het wuivende riet naast het knuppelpad. Moeders met jong beklimmen de rotstuin. Het heidegebied is de habitat van professoren met veel baard, terwijl hun studenten het plankier bij de vijver bevolken. Ook heb ik weleens een specimen zonder onderbroek in de kalkgraslanden zien liggen.
Het glas is leeg. Ik pak mijn camera.
De bloemen van het koninginnekruid wiegen zachtjes. Achter de heg dendert de trein van 14.29 uur naar station Heyendaal.
“I knew, of course, that trees and plants had roots, stems, bark, branches and foliage that reached up toward the light. But I was coming to realize that the real magician was light itself.”Edward Steichen